AGI – “آدم ربای آنا بولگاری ، مالک مشترک فروشگاه جواهرات معروف از طریق Condotti و پسرش جورجیو کالیسونی که دیروز در ویلای خود در آوریل ربوده شدند ، هنوز حاضر نشده اند”. با صدای برونو وسپا ، سی و هفت سال پیش رهبر ارکستر Tg1 ، جرم مستند ، افتتاح می شود “من تو را در چشم دیدم” ، نوشته شده توسط وانیا کولاسانتیبه کارگردانی آندره منگینی و تولید انحصاری RaiPlay ، سکویی که از 19 نوامبر گذشته ، سالگرد دلخراش آن آدم ربایی 1983 که 35 روز به طول انجامید ، در آن موجود است ، هزینه ای چهار میلیارد لیره و بیش از همه ، فداکاری گوش سمت راست جورجیو کالیسونی هفده ساله ، که توسط آدم ربایان ساردنیایی با چاقو بریده شد و برای تسریع در پرداخت دیه به خانواده فرستاده شد
جورجیو ، اکنون 54 ساله ، دفاتر اسناد رسمی ، متاهل و پدر دو دختر 18 و 19 ساله ، دیامانته و دلفینا ، بود که می خواست داستان خود را در مستند اختصاص داده شده به مادرش ، که ماه مه گذشته در سن 93 سالگی درگذشت ، تعریف کند. “من تو را در چشم دیدم” ، مصاحبه شده توسط كولاسانتی ، خاطرات او را با خاطرات پسرش كه به او مدیون هستیم عوض می كند: همانطور كه در ابتدای سند جنایت می گوید ، جایی كه او همیشه در پیش زمینه نشان داده می شود و هرگز از طرف گوش آزرده ، كالیسونی در چشم یكی از آدم ربایان “كسی را كه خود را ریكاردو می نامید” دید ، از ترس کشف و کشته شد ، اما پس از آن موفق شد ، به لطف این نگاه ، او را در مرحله آزمایش بشناسد.
“جورجیو کالیسونی ، که هرگز اینگونه به خودش نگفته بود ، می خواست صفحه ای تاریک و فراموش شده از تاریخ ایتالیا ، یعنی آدم ربایی را به تصویر بکشد. – وانیا کولسانتی برای AGI توضیح می دهد – و آدم ربایی که در حافظه جمعی توسط پل گتی که ده سال قبل اتفاق افتاده بود ، تیره و تار شد (گوش جورجیو با جراحی های دقیق تر توسط همان جراح آمریکایی ، برت برنت بازسازی شد ، که قبلاً گتی را کار کرده بود.
با یک تلاش تیمی عالی ، که در آن الساندرو کرستتی ، متصدی و محقق آندره دالفونسو ، شرکت داشتند ، “نوعی باستان شناس از تصاویر” مستندات جنایی “، با مقدار زیادی ماده اولیه بازیافت شده در ویترین های رای ، خاطره خانواده را جمع می کند و تاریخچه ایتالیایی ، شهادت کسانی که در زمان آدم ربایی فیلم در کلینیک در ویلا بودند ، هنگامی که یک بار منتشر شد ، وی ده سال از دست داد ، جورجیو 14 ، با بازسازی آن دوره که پرتینی رئیس جمهور بود ، کراکسی بود نخست وزیر ، و خبر آزادی دو گروگان در شب کریسمس توسط مفسر Rai که شعله ور آژانس را هنگام مراسم کریسمس پاپ ژان پل دوم خواند ، داده شد.
در داستان آن آدم ربایی که هشت سال پس از آن رخ داده بود که خانواده توسط جیان بولگاری مورد حمله قرار گرفته بودند ، کولاسانتی جزئیات غم انگیز و دلخراشی را منتشر کرد (“آنا و جورجیو مجبور شدند نان سخت ، گوشت کنسرو شده و ماهی تن بخورند و برای شستن خود از پوست نارنگی استفاده کنند”) او به Agi نشان می دهد) در عوض فضای بسیار خوبی برای رابطه مادر و کودک ایجاد می کند ، بر اثر ایجاد برش وحشتناک گوش ، که توسط کالیسونی با جزئیات بیان می شود ، ایجاد می شود: “در 16 دسامبر ، ساعت هفت شب ، ریکاردو وارد شد (زیرا خودش را یکی از آدم ربایان خوانده بود) عصبانی شد زیرا دادگستری کالاهایی را که با آن خانواده باید باج می پرداختند – او به یاد می آورد – آنها مرا به چادر خود فرا خواندند ، آنها به من گفتند كه از آنجا كه خانواده ام هزینه ای پرداخت نمی كنند ، گوش من را می برند (“فقط یك قطعه كوچك ..”) حتی اگر برش آنچنان كم باشد “
دعای آنا برای فدا کردن خود در جای خود فایده ای نداشت: “بدیهی است که آنها فکر می کردند گوش پسر تأثیر بیشتری خواهد داشت ، آنها به من مقداری گراپا دادند و آن را با چاقوی بزرگ بریدند”. کالیسونی گریه نکرد و جیغ نکشید ، برای اینکه مادرش را از این درد بیشتر دریغ کند ، موهایش را از ناامیدی پاره کرد و نتوانست از این ویرانگری برای پسرش جلوگیری کند: “در عکسی که آدم ربایان با زنجیر مادر و پسر فاش کردند ، جورجیو یک باند بزرگ روی گوش خود بسته بود و روسری روی سر او دقیقاً به دلیل نیاز به پوشاندن آن است. “، نویسنده می گوید.
بولگاری ، چند ماه قبل از مرگ در این فیلم مصاحبه ، با موهای سفید و رژ لبش ، از اتاق نشیمن به كولاسانتی می گوید وحشت آن روزها ، قدرت نجات دهنده ادبیات و دین ، به نقل از دانته ، گوزانو نئولوژی های شاعرانه آن لحظات (مانند “وحشت بر همه چیز پیروز می شود)” و همچنین می گوید که چقدر همیشه احساس سپاسگزاری نسبت به پسرش داشته است: “بدون فدا کردن گوش او شاید ما اینجا نبودیم” ، “او هرگز از اینكه قادر به اجتناب از آن نبود ، رنج برد.”
به نوبه خود ، کالیسونی ، اکنون که مادرش دیگر در آنجا نیست ، مطمئن است که این مستند “او را ابدی می کند”. او از آن فاجعه هفده ساله اش ، زمان بیشتری نسبت به مادرش داشت تا ضربه را متابولیزه کند ، اما همانطور که همسرش در این مستند می گوید ، مدت زیادی طول کشید تا بتواند خود را از وسواس قفل کردن درهای خانه نجات دهد.
